به گزارش بازخوان و به نقل از ایسنا، طول این جت‌ها معمولا قبل از انفجار به ۹ هزار و ۶۵۶ کیلومتر می‌رسد.
بنا بر اعلام ناسا، میلیون‌ها جت موسوم به “اسپیکول‌ها” و متشکل از مواد خورشیدی در هر بار شکل می‌گیرند و با سرعت ۹۶٫۵۶ کیلومتر بر ثانیه فوران می‌کنند.
شبیه‌سازی رایانه‌ای دانشمندان این پدیده را در جزئیات بی‌سابقه مدلبندی کرده و نشان می‌دهد ذرات خنثی در شکل‌گیری این جت‌ها نقش کلیدی ایفا می‌کنند. این ذرات در واقع، به این جت‌ها نوعی قدرت شناوری می‌دهند تا انرژی مغناطیسی را حمل کنند.
به گفته “جوان مارتینز-سیکورا” (Juan Martinez-Sykora)، رهبر ارشد این مطالعه و فیزیکدان خورشیدی شرکت لاکهید مارتین، معمولا میدان‌های مغناطیسی به شدت به ذرات باردار وابسته‌اند، با این حال تیم علمی دریافت صرفا وجود این ذرات باردار، میدان‌های مغناطیسی را ایستا می‌کند و بنابراین این میدان‌ها نمی‌توانند فراتر از سطح خورشید پیش بروند.
این محققان از “طیف‌سنج تصویربرداری ناحیه رابط” (IRIS) و یک تلسکوپ خورشیدی با طول یک متر ساخت کشور سوئد برای انجام مشاهدات خود استفاده کردند. این امر به آن‌ها امکان بررسی جو پایین‌تر خورشید یا ناحیه رابط را داد؛ یعنی جایی که جت‌ها در آن شکل می‌گیرند.
تیم علمی با استفاده از داده‌های بدست‌آمده، شبیه‌سازی رایانه‌ای دقیقی خلق کرد که فرآیند تولید آن یک سال طول کشید و نشان داد جت‌ها یا اسپیکول‌ها چگونه به وجود می‌آیند.
این شبیه‌سازی نشان داد ذرات خنثی نقش مهمی در شکل‌گیری این جت‌های خورشیدی ایفا می‌کنند؛ زیرا به میدان مغناطیسی امکان حرکت آزادانه از میان پلاسمای داغ خورشید را می‌دهند تا این میادین در نهایت بتوانند به کروموسفر برسند و در آنجا به جت‌های خورشیدی ملحق شوند و انرژی لازم آن‌ها را برای فوران تامین کنند.
